Fos Çıktı Şiiri
Kurudu yapraklarım döküldü birer birer
Kime dostum dediysem fos çıktı be fos çıktı
Taşa çalıp bahtımı kalem kırdım bu sefer
Kime dostum dediysem fos çıktı be fos çıktı
Boş cendere bir beden kalbi kirli, pasaklı
Birinin gizli sırrı birinde kalmaz saklı
Ulu divana varsam sen mi yoksa ben haklı
Kime dostum dediysem fos çıktı be fos çıktı
Dost deyip sarılırken baş üstünde tuttum hep
Verdiğin acıları lokma lokma yuttum hep
Her gün maziye dalıp kaybetmekten korktum hep
Kime dostum dediysem fos çıktı be fos çıktı
Bunca yıllık sevginin bumuydu yâr bedeli
Oysa nasıl mutluydum seni sevdim seveli
Ne oldu birden böyle yoksa benmiyim deli
Kime dostum dediysem fos çıktı be fos çıktı
Adım adım bu aşkı sonsuza yaklaştırdın
Şu yorgun bedenime Kaf dağı’nı aştırdın
Gitme yar gel dedikçe kaçtın uzaklaştırdın
Kime dostum dediysem fos çıktı be fos çıktı
Aylarca görünmeyip sakladı gölgesini
Azrail sarar bir gün göğüs can kafesini
Şu Sitemkâr ALİM’in kim duyacak sesini
Kime dostum dediysem fos çıktı be fos çıktı
Bekir Alim
Bir önceki yazımız olan Engelli Gardaş Şiiri başlıklı makalemizi de okumanızı öneririz.