Dağılan ömrüm Şiiri
dağılan ömrümü koyduğumda sagar-ı sahbalara
sarhoşum içtiğim hayat, bir perinin simasında
güldüğümü sandığım bakışlarım boğulmakta bir zülfün karanlığında
ben mecnun değilim aşığım,işte bunun için ben çaresizliğim
hafif bir rüzgarın bestesini mrılıdanıyorum
son adım ha gayret hadi at diyor, itiyor beni kimsesizliğe
tutunamıyorum son çırpınışlarım,kaldığım son düşlerimde
bir tek şey biliyorum o da çaresizliğim…
zayıf vücudum,sarhoşluğum savuruyor beni
titreyen dudaklarım kanamış içtiğim kırmızı
bıraktım gülmesin maviler bana
ben başkaldırmışım bıraktım kalsın ardımda çaresizliğim…
Muzaffer Öztaş
Bir önceki yazımız olan Beden ve Ruh Şiiri başlıklı makalemizi de okumanızı öneririz.