Ateş Düştüğü Yeri Yakar Şiiri
Bir zamanlar biz nasıl bir millettik
Dört kıtaya insanlığı öğrettik.
Mağdur varsa,bizdik yardıma koşan
Bizdik yaşatma duygusuyla coşan.
Nerde bir mazlum varsa yanında biz,
Pek yüksekti mesuliyet hissimiz.
Bakmadan dili inancı ırkına
Koşardık kimsesizin imdadına.
Olmazdı, komşusu açken tok yatan
Bizdik kurdu kuşu aç bırakmayan.
Hassastık, “bana ne” deyip geçmezdik
Aç varsa, bigane yiyip içmezdik.
Nasıl olduk böyle bencil,sorumsuz
Yangın var ve biz sanki buz tutmuşuz.
Unuttuk nice felaket belayı
Tedbir zor iş,buydu işin kolayı.
Ateş düştüğü yeri yakar,sanma
Asla,asla umursamazlık yapma.
Van üşürse üşümeliyiz biz de,
Hissetmeliyiz bunu içimizde.
Daha dün Soma’da yandı yürekler
Yetimler hala babasını bekler.
El uzatmalı başını okşayıp
Mağdura bigane kalmak ne ayıp..
Yoksa imkanın,hisset ve dua et
Böylece ayakta kalır,bu millet.
Mehmet Ak
Bir önceki yazımız olan Çanakkale’nin Sırrı Şiiri başlıklı makalemizi de okumanızı öneririz.