Ama Şiiri
Üstünden çok zaman geçti senli günlerin,
Ne varlığın azaldı içimde,
Ne de sevgin..
Sen yoktun,
O vardı.
Bende yoktum aslında,
Bedenim oradaydı.
Elimi tutuyordu,
Ama yüreğimi hiç ısıtmadı,
Ona bakıyordum belki ama,
Gözlerimin derinlerinde hiç olmadı.
Sen vardın,
Gözlerimde gözlerinin kalıntıları vardı.
Ellerin yoktu belki ama,
Bana sen olarak bakan düşlerim vardı.
Hiç tanımadığım yüzlerde seni aramak vardi…
Sana göre ihanet neydi.
Söyle;
Bedenden mi ibaretti.
Kaç defa dokundu bedenime hiç saymadım.
Ama kalbim hep senindi, ona hiç açmadım…
Kaç defa ruhumu kenara koyarak yatağa girdim.
Kaç defa bedenime sahip oluşunu uzaktan seyrettim.
O görmesin diye kaç defa gözyaşlarımı odanın karanlığıyla gizledim..
Kas katı olmuş vücuduma sahip oluşunu izlerken,
İçinden çıkmak için çırpınan ruhumu;
Bir defası bu acıyı dindirmeye yetmez!
Defalarca özgür bırakmak istedim.
Ve ardından kapalı odalarda kaç defa hüngür hüngür ağladım.
İnan ki hiç sayamadım.
Evet, her gece onunla yattım.
Ama sanma ki bunca zaman seni aldattım.
Belki yanımda o yatıyordu ama,
Ben her gece seninle uyudum, seninle uyandım..
Şimdi söyle;
bu ihanet aslında kime!
Bahar Duman
Bir önceki yazımız olan Yirminci Gün Şiiri başlıklı makalemizi de okumanızı öneririz.